Ανέκαθεν η ελληνική κοινωνία, υπήρξε ρατσιστική! Όπως και στο χωριό μας, την Κατούνα! Με την μόνη διαφορά, ότι η δική μας κοινωνία δεν είναι τόσο ρατσιστική με τους μετανάστες, όσο με τους συνδημότες μας!
Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει αυτού του είδους τον ρατσισμό, ακούγοντας να λένε για τους κατοίκους των περιχώρων, διάφορα αρνητικά σχόλια ή επίθετα χαρακτηριστικά για τους κατοίκους αυτών; Αυτό δεν γίνεται μόνο στο δικό μας χωριό αλλά και τα γειτονικά, το ίδιο κάνουν και για μας! Διαπιστώνουμε ότι εξαιτίας αυτού του ρατσισμού, δεν υπάρχει ομόνοια απαραίτητη για την λήψη αποφάσεων, προς όφελος του τόπου μας!
Ένα άλλο είδος διάκρισης είναι αυτό με τις "φατρίες" του τόπου μας! Κάποιες οικογένειες έχουν ένα "όνομα" στα μέρη μας, αν και αριθμητικά δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Κοιτάζοντας αρκετά χρόνια πίσω στην κοινωνική ιστορία του τόπου μας, θα δούμε αυτές τις οικογένειες να έχουν στο εργατικό δυναμικό τους (στη δούλεψή τους), όλο το υπόλοιπο χωριό.
Η τότε κοινωνία ήταν χωρισμένη σε δυο τάξεις στους "αφέντες" (εργοδότες) και στους "σέμπρους" (σέμπροι στην τοπική διάλεκτο). Αυτές τις τάξεις δημιούργησαν οι μεγάλες εκτάσεις γης των "αφεντάδων", όπου καλλιεργείτο ο καπνός ή χρησιμοποιούνταν ως βοσκοτόπια. Οι "εργάτες- σέμπροι", ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί όλη μέρα κάτω από σκληρές συνθήκες. Απ’ την άλλη μεριά οι αφέντες είχαν υπερβολικές απαιτήσεις από τους εργάτες.
Όταν έφτανε η ώρα της πληρωμής (η πληρωμή γινόταν συνήθως με ανταλλακτική οικονομία, π.χ αλεύρι και ένα ποσοστό από την σοδειά), τους αντιμετώπιζαν με ένα ύφος σαν να τους τα χάριζαν, ποια; τα δεδουλευμένα; που με τόσο κόπο πάσχιζαν να αποκτήσουν; Η αντιμετώπισή τους μερικές φορές ήταν απάνθρωπη! Έδιναν ένα τσουβάλι αλεύρι σε εννιαμελή οικογένεια, να περάσει έναν ολόκληρο μήνα. Κι όταν αυτό τελείωνε πιο νωρίς η αντίδρασή τους ήταν απότομη. Αυτές λοιπόν οι οικογένειες δεν έγιναν πλούσιες μόνο από την δούλεψή τους, να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι άρχοντες (οι άνδρες) δούλευαν μαζί με τους φτωχούς, συνήθως εκτελώντας χρέη επιστάτη!
Όσον αφορά την ποιότητα του καλλιεργήσιμου προϊόντος (καπνός), οι αφέντες πάντα εξασφάλιζαν Ά ποιότητα, ενώ ο εργάτης ήταν αναγκασμένος να καίει το μερίδιο που του αναλογούσε μπροστά στα μάτια όλων, έτσι ώστε να βεβαιωθούν οι αφέντες ότι δεν θα πουλήσει το μερτικό του, λέγοντάς τους ότι η ποιότητα του (εργάτη) ήταν τρίτης κατηγορίας και ακατάλληλος για χρήση! Δεν τον άφηναν να το χρησιμοποιήσει, ούτε καν για προσωπική του χρήση!
Μπορεί κανείς από μας που δεν ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις, να διανοηθεί πως ένιωθαν αυτοί οι άνθρωποι όταν έβλεπαν τον κόπο τους να καίγεται (ας πάνε κάτι δημόσιοι υπάλληλοι σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να τους μιλήσουν για τα ¨δεδουλευμένα" της σημερινής εποχής).
Μόνο που αυτός ο καπνός ήταν ο ίδιος με του αφέντη, μαζεμένος από το ίδιο χωράφι, ποτισμένος με το ίδιο νερό και προσεγμένος όσο και του αφέντη, αφού στην ουσία ήταν η ίδια καλλιέργεια η ίδια σοδειά! Απορίας άξιον, λοιπόν πως κατάφερναν να βγάζουν δύο ποιότητες και πάντα του φτωχού να είναι η σκάρτη!
Αυτή η ιστορική αναφορά, έγινε στα πλαίσια επεξήγησης του πως αυτές οι οικογένειες έγιναν αρχοντικές. Οι "φατρίες" και οι απόγονοι αυτών, έχουν γαλουχηθεί με την αντίληψη υπεροχής από τους υπόλοιπους της τοπικής κοινωνίας! Απομεινάρια αυτών των αντιλήψεων είναι οι φράσεις "ποιος είναι αυτός;" "στη δούλεψή μας ήταν, σε μας δούλευε δεν είχε τίποτα" ή "ταΐσαμε εμείς κόσμο, αυτοί από μας έγιναν, σε μας δούλευαν".
Ακόμα και οι απόγονοί τους έχουν υιοθετήσει αυτές τις αντιλήψεις! Στην αγορά δεν κάνουν παρέα με παιδιά των τότε φτωχών οικογενειών (όχι όλοι), άσχετα αν αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους κατάφεραν μόνο με τη δούλεψη τους, τον τίμιο ιδρώτα τους να αποκτήσουν περισσότερα από αυτούς ή να σπουδάσουν και να καταξιωθούν επαγγελματικά. Πόσοι απόγονοι αυτών των αρχοντικών οικογενειών, κατάφεραν να αυξήσουν την περιουσία τους ή τουλάχιστο να τη διατηρήσουν;
Η γη τους είναι εκεί... ακαλλιέργητη... ανεκμετάλλευτη, "έρμο βιος"! Να σημειωθεί ότι ο φτωχός τότε στερούνταν για να σπουδάσει το παιδί του, τα παιδιά τους αναγκαζόταν να δουλεύουν μαζί με τις οικογένειές τους στις "σεμπριές" ή και μετέπειτα στον τόπο σπουδών τους, σε αντίθεση με τα παιδιά των πλουσίων. Το παιδί του "φτωχού" πάλεψε, αλλά κατάφερε πολλά! Υπάρχουν και γόνοι αυτών των οικογενειών ("πλουσίων"), οι οποίοι έχουν καταξιωθεί επαγγελματικά και κατάφεραν να αυξήσουν την περιουσία τους!
Αλλά είναι αλλόκοτο, να δέχεσαι τον μετανάστη, τον ξένο, να τον βάζεις μέσα στο σπίτι σου να τον αμείβεις πολύ καλά και να υποτιμάς τον συγχωριανό σου, που ανήκει στην ίδια φυλή με σένα, μεγάλωσε στον ίδιο τόπο με σένα, όταν ήσασταν παιδιά παίζατε στις ίδιες αλάνες! Μάλλον στον τόπο μας έχουμε διαφορετική νοοτροπία από την υπόλοιπη χώρα! Ίσως γιατί έχουμε αυξημένη την αίσθηση της φιλοξενίας, να τιμάμε τον Ξένιο Δία!
Αν... ακόμα, υπάρχουν τέτοιου είδους διακρίσεις πως θα πάει μπροστά ο τόπος μας;
ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΥΝΑ
ΑΠΟ ΜΕΔΕΩΝ ΚΑΤΟΥΝΑΣ PRESS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου