Γ. Βαρεμένος για την κυπριακή ΑΟΖ: Δεν μπορεί η Ευρώπη να είναι ένας αδιάφορος παρατηρητής

Την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στις δραστηριότητες της τουρκικής κυβέρνησης στην κυπριακή ΑΟΖ επισήμανε o βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και συντονιστής της ΕΕΚΕ Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Βαρεμένος, μιλώντας στην ολομέλεια της Διακοινοβουλευτικής Διάσκεψης για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, και την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, που συνέρχεται στη Ρώμη.

«Στην παρουσίασή της», είπε ο βουλευτής, «η αντιπρόεδρος της Κομισιόν και υπεύθυνη για την εξωτερική πολιτική Φ. Μογκερίνι δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει, παρότι ρωτήθηκε, για την  παράνομη δραστηριότητα της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου, ενός κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ρωτώ, λοιπόν: Η Ένωση έχει σχέση εταίρου με τα κράτη - μέλη της ή είναι ένας τρίτος αδιάφορος παρατηρητής; Έχει σύνορα η Ένωση και ποια είναι αυτά; Χρειάζεται συγκεκριμένη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, για να μπορέσει να υπάρξει μια πραγματικά κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική».

Συμφωνώντας με τη διατύπωση του Ιταλού Προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, κ. Κασίνι, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «χρειάζεται κοινωνική αρμονία και πολιτική ψυχή», ο Γιώργος Βαρεμένος τόνισε ότι «χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η Ευρώπη δεν μπορεί να χαράξει μακροπρόθεσμα το μέλλον της. Χρειάζεται εσωτερική συνοχή, σε ένα κατά το δυνατόν σταθερό διεθνές περιβάλλον. Και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να γεφυρωθεί το χάσμα μέσα στις κοινωνίες των κρατών - μελών, αλλά και μεταξύ Βορρά και Νότου. Αλλιώς, πραγματική σταθερότητα δεν μπορεί να υπάρξει».

Αναφερόμενος, τέλος, στα προσφυγικά κύματα που κατευθύνονται στην Ευρώπη, ο Γιώργος Βαρεμένος παρατήρησε ότι «στη βόρεια Αφρική η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη έχει μετατραπεί σε έναν παρατεταμένο βαρύ χειμώνα, με εκατομμύρια ανθρώπους να αναζητούν απεγνωσμένα σωτηρία στην Ευρώπη. Και το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο, είναι: Το δράμα τους αποτελεί ιταλικό, μαλτέζικο και ελληνικό πρόβλημα ή, μήπως, πρόβλημα ευρωπαϊκό; Θα το μοιραστεί κανείς με τις χώρες της πρώτης εισόδου ή θα το αφήσει αποκλειστικά στους ώμους τους; Μήπως», κατέληξε, «χρειαζόμαστε ένα ‘’σώμα μάχης’’ όχι για να επεμβαίνει χιλιάδες μίλια μακριά, αλλά για να βοηθάει τους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους να μην πνίγονται μεσοπέλαγα;».