Σβήνει η τέχνη της ταπητουργίας

ΒΑΣΩ ΒΗΤΤΑ

Εκλεισε η σχολή ταπητουργίας του ΕΟΜΜΕΧ που λειτουργούσε για πολλά χρόνια στο Ευηνοχώρι και απασχολούσε αρκετές γυναίκες, από τα χέρια των οποίων κατασκευάστηκαν έργα τέχνης.

Η σχολή αυτή ανήκε στον Ελληνικό Οργανισμό Μικρών-Μεσαίων Επιχειρήσεων ο οποίος είχε ως στόχο την προαγωγή προώθηση και στήριξη της επιχειρηματικότητας των ΜΜΕ του δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα της οικονομίας καθώς και της χειροτεχνίας και καλλιτεχνικής βιοτεχνίας.

Η σχολή ιδρύθηκε στο Ευηνοχώρι το 1993 μετά από ενέργειες του τότε προέδρου της κοινότητας Γ. Πολονύφη με σκοπό τη συμπλήρωση του εισοδήματος των αγροτικών νοικοκυριών της περιοχής, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε και το συνδετικό κρίκο του χθες με το σήμερα, διατηρώντας την ποιότητα της ελληνικής παράδοσης στο χωριό. Αρχικά υπήρχε μια στη Γαυρολίμνη όπου δίδασκε η κα Μαρία Κολομπάτσου που όμως έκλεισε και έτσι μεταφέρθηκε στο Ευηνοχώρι όπου μετακινήθηκε, συνεχίζοντας να διδάσκει την τέχνη του παραδοσιακού αργαλειού. Η τέχνη αυτή είχε έρθει από την Μικρά Ασία από πρόσφυγες και γι’ αυτό οι ποιότητες των χαλιών που κατασκευάζονταν είχαν ανατολίτικα ονόματα όπως Μπουχάρα, Σινέ - Φεραχάν, Μενταγιόν, Σινέ - Χορασάν, ή ακόμα Τροία, Βεργίνα, Μυστράς, Δελφοί.

Από την ίδρυση της σχολής αυτής, στην αρχή φοιτούσαν περίπου 30 μαθήτριες ετησίως, ενώ λίγο πριν κλείσει ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τις 3-4. Τα χαλιά που κατασκευάζονταν προωθούνταν στα εκθετήρια του ΕΟΜΜΕΧ στην Αθήνα την Θεσσαλονίκη και τη Φιλιππιάδα. Διέθετε 11 παραδοσιακούς αργαλειούς πλήρους εξοπλισμού, ενώ οι μαθήτριες στην αρχή της εκπαίδευσής τους αμείβονταν με επίδομα εργασίας μέχρι να προσφέρουν παραγωγή και στην συνέχεια η αμοιβή τους γίνεται βάσει απόδοσης εργασίας δηλαδή με τους χιλιόκομβους. Κάθε χαλί για να ολοκληρωθεί απαιτούσε ένα μήνα σκληρής δουλειάς.

Η χαρά της δημιουργίας ήταν μια ανταμοιβή για τις γυναίκες που για χρόνια έφτιαξαν κάθε είδους χαλιά, πραγματικά κοσμήματα τέχνης. Η δουλειά τους όμως ανταμειβόταν και χρηματικά αφού όπως μας είπε η κα Κολομπάτσου τα τελευταία χρόνια «έπεφταν» στο Ευηνοχώρι πάνω από 35.000 ευρώ.

Η κα Κολομπάτσου ξεκίνησε να ασχολείται με την τέχνη αυτή από την εφηβική της σχεδόν ηλικία. Όπως μας διηγήθηκε η ίδια κάποιο καλοκαίρι γυρνώντας στο χωριό της από την Άρτα όπου πήγαινε σχολείο διαπίστωσε ότι εκεί λειτουργούσε ταπητουργική σχολή η οποία είχε δημιουργηθεί από τη Βασιλική Πρόνοια. Αμέσως έκανε εγγραφή, έμαθε τη δουλειά και μετά από χρόνια της δόθηκε η ευκαιρία να προσληφθεί στη σχολή του τότε ΕΟΕΧ στην Κηφισιά. Ο επόμενος σταθμός της ήταν η αντίστοιχη σχολή της Αμφιλοχίας, ενώ στη συνέχεια μετατέθηκε στην Κόνιτσα. Το πάθος της για την τέχνη της ταπητουργίας ήταν αυτό που της έδωσε δύναμη και τη μικρή σχολή με τις 5 μαθήτριες που βρήκε εκεί την μετέτρεψε σε μια μεγάλη και παραγωγική δραστηριότητα. Αργότερα μετακινήθηκε στο εκθετήριο που λειτουργούσε στο Μεσολόγγι και από εκεί στη σχολή της Γαυρολίμνης και τελικά συνταξιοδοτήθηκε από την σχολή του Ευηνοχωρίου.

ΑΠΟ ΑΙΧΜΗ