Εδώ και μερικά χρόνια, την περίοδο της Άνοιξης άρχισε ένας πελαργός να επισκέπτεται το χωριό μας, την Πλαγιά (στο Δήμο Ακτίου-Βόνιτσας). Στην αρχή μόνος, στεκόταν για στιγμές σε κάποιους στύλους της ΔΕΗ, ερευνούσε τον τόπο, ξεκουραζόταν κι ύστερα πετούσε. Xανόταν προς αναζήτηση του μέρους που θα περνούσε το καλοκαίρι του.
"Διαβατάρης είναι", υπέθετε ο καθένας μας. "Συνεχίζει το ταξίδι προς τον προορισμό του..." και τέλειωνε η κουβέντα εκεί.
Την επόμενη χρονιά και πάλι ο διαβατάρης πελαργός. Στεκόταν στον στύλο και παρακολουθούσε τους ανθρώπους από εκεί ψηλά, που έβγαιναν από τα σπίτια να δουν το καινούργιο αυτό αξιοθέατο. Εκείνος ανενόχλητος κροτάλιζε το ράμφος του λες και μας χαιρετούσε, άνοιγε τα πελώρια φτερά του και έπειτα χανότανε και πάλι.
Φέτος λοιπόν δεν ήρθε μοναχός του. Και όπως φαίνεται δεν ήρθε για να φύγει.
Αυτή τη φορά έκανε την εμφάνισή του ένα ζευγάρι πελαργών στα μέσα περίπου του Μάη. Ο ήχος από τα ράμφη τους αντηχούσε απ' άκρη σ' άκρη στο χωριόκι ο καθένας που κοιτούσε εκεί ψηλά έλεγε στον διπλανό του πως: "Είναι δύο από δαύτους!!" Και πάλι η απόκριση ήταν, "Διαβατάρηδες είναι. Πάνε στα βόρεια, προς τη Φιλιππιάδα".
Όμως οι μέρες περνούσαν κι εκείνοι δεν έλεγαν να συνεχίσουν το ταξίδι. Κάθε πρωί ήταν εκεί. Κάθονταν λίγες ώρες αγναντεύοντας κι έπειτα χάνονταν προς αναζήτηση τροφής στη Σάλτηνη, στη μούτελη όπως λεν οι ντόπιοι. Και το άλλο πρωί πιστοί στο ραντεβού τους, στέκονταν λελέκια επάνω εκεί στους στύλους το χώρο ερευνώντας.
Κι οι κάτοικοι απ' τη μεριά τους συνέχιζαν να λένε: "Διαβατάρηδες..."
Μέχρι που τα πρωινά οι πελαργοί άρχισαν να εργάζονται και όχι να ρεμβάζουν στο όμορφο χωριό μας. Αφότου επέλεξαν το ιδανικό μέρος να στήσουν τη φωλιά τους, άρχισαν να φέρνουν κλαριά που μάταια προσπαθούσαν να στηρίξουν στην κορυφή των στύλων.
Αποτέλεσμα ήταν να γεμίζουν τα πεζοδρόμια ξερόκλαδα και η φωλιά να μην έχει πρόοδο καμιά. Εμείς από την πλευρά μας όλον αυτό το καιρό δεν δώσαμε και πολύ σημασία. Και τι μας ένοιαζε στο κάτω κάτω τι θα κάνουν οι πελαργοί; Ας κάνουν ό,τι θέλουν...
Πρώτη ευαισθητοποιήθηκε η Μαρία Παξινού, το ιδρυτικό μέλος του συλλόγου μας και ζήτησε βοήθεια από τη φιλοζωική Λευκάδος, ώστε να βοηθηθούν με τη σειρά τους τα μεγάλα αυτά πτηνά που μας τίμησαν με την παρουσία τους. Την ίδια στιγμή μέλη του συλλόγου του ΑΟ Πλαγιάς ήρθαν σε επαφή με τον δήμο Ζηρού που υπάγεται η πόλη των πελαργών-Φιλιππιαδα για έκκληση βοήθειας, τον δήμο Ακτίου Βόνιτσας και τέλος τον ξυλουργό της περιοχής μας Μπόβα Γιώργο για την κατασκευή μιας ξύλινης φωλιάς που θα τοποθετούνταν εκεί ψηλά και θα έδινε μια και καλή τη λύση στο πρόβλημα των πελαργών.
Εν τέλει, η φιλοζωική Λευκάδος κατέφθασε μετά από συνεννόηση με την κ.Μαρία Παξινού, μαζί με ένα κλιμάκιο της ΔΕΗ Λευκάδος για λόγους ασφαλείας. Από την άλλη μεριά κατέφθασε εγκαίρως και η φωλιά στα μέτρα και τις διαστάσεις που πρότεινε η προστασία ζώων της Πρέβεζας και η κ. Καλογήρου και όλα πήγαν κατ' ευχήν.
Την επόμενη μέρα οι πελαργοί έκαναν αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από τον στύλο που τοποθετήθηκε η φωλιά και έπειτα από λίγη ώρα άρχισαν να την ερευνούν από κοντά. Πλησίασαν και δίχως πολλούς δισταγμούς βολεύτηκαν μέσα της. Τις μέρες που ακολούθησαν άρχισαν να κουβαλούν και πάλι ξερόκλαδα, ετοιμάζοντας με τον τρόπο που οι ίδιοι γνωρίζουν, το σπίτι που θα φιλοξενήσει τα νέα μέλη τους.
Ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά, να πολλαπλασιαστούν και να μας προτιμήσουν και πάλι τις επόμενες χρονιές, οι ίδιοι και οι απόγονοί τους, ώστε κάποια μέρα να έχουμε ένα ακόμα αξιοθέατο στο χωριό μας.
Και ποιος ξέρει... ίσως κάποτε το αγαπημένο μας χωριό να γίνει γνωστό και ως το χωριό των πελαργών...
Από http://psplagias.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου