Όταν το νέο κυριαρχεί και οφείλει να ανατρέπει, αξιοποιώντας την εμπειρία του παλιού Μακριά από κόμματα που “συνεννοούνται” με υπονοούμενα, χάνοντας τα αυτονόητα

Άρθρο της Νίκης Φούντα – Υποψήφιας Βουλευτού με Το Ποτάμι

Μία από τις ευκαιρίες που φαίνεται να γεννά η κρίση είναι η ανάγκη πολλών νέων ανθρώπων να ασχοληθούν με τα κοινά. Τώρα πια, μετά το πρώτο σάστισμα, τώρα πια, μετά την συνειδητοποίηση του μεγέθους του “κακού”. Θέλοντας να συμβάλουν στην ανόρθωση του τόπου, ελπίζοντας έτσι σε μια καλύτερη μέρα. Νέοι άνθρωποι, ή σωστότερα “φρέσκα” μυαλά, που μπορούν να συνδυάσουν την πολιτική με επιτυχημένες ζωές. Που μπορούν να μπουν μέσα στην καθημερινότητα και να παράξουν λύσεις. Που δεν πέρασαν ποτέ από κομματικούς σωλήνες και που όταν αποχωρήσουν από το πολιτικό προσκήνιο θα επιστρέψουν στις πραγματικές ζωές τους.

Και κάθε μέρα βλέπω περισσότερους. Σταγόνες ελπίδας που γίνονται ποτάμι. Άνθρωποι που ασφυκτιούσαν στο παρελθόν και αγανακτούν με το νέο δικομματισμό που τους επιβάλλεται. Που μπορούν και σκέφτονται πέρα από τα πολωτικά τσιτάτα και τις ψεύτικες υποσχέσεις. Που τολμούν να εκφράζουν ένα τρίτο τρόπο σκέψης πιο ψύχραιμο, αλλά και πιο ρεαλιστικό, μακριά από λαϊκισμούς. 

Για χρόνια υποφέρουν από αναξιοκρατία. Για χρόνια βλέπουν κυβερνήσεις να “ταΐζουν” το κράτος τους, το δικό τους κράτος, χωρίς νοικοκύρεμα, χωρίς να βάζουν όρια στις σπατάλες. Για χρόνια βλέπουν κυβερνήσεις να “συνεννοούνται” με πολιτικά υπονοούμενα, χάνοντας τα αυτονόητα. Για χρόνια παρακολουθούσαν ένα κράτος και την οικονομία του να καταρρέει, ακόμα και όταν φαινομενικά “ανέβαινε”, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Όχι γιατί ήταν λιγότεροι, αλλά γιατί ζούσαν σε μια ιδιότυπη μα φαύλη ολιγαρχία: εκεί όπου οι κομματικοί στρατοί επέπλεαν, χωρίς να αποδεικνύουν την αξία τους. Αυτοί οι νέοι, οι “φρέσκοι” άνθρωποι, αποστρέφονται τις παλαιοκομματικές δομές και αναζητούν τη γνώση και την εμπειρία των διανοούμενων, των τεχνοκρατών και των ανθρώπων που πέτυχαν δημιουργώντας στην ζωή τους. Όχι των επαγγελματιών της πολιτικής, αλλά των επαγγελματιών της ζωής. Είναι αυτοί οι ίδιοι νέοι που δεν αναγκάστηκαν ή δεν έχουν την δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό και οραματίζονται μια άλλη, δική τους χώρα.

Τα ψέματα τελείωσαν. Η σφοδρότητα της ύφεσης και η απαξίωση της χώρας μας στο εξωτερικό μας έδωσαν ένα σκληρό μάθημα. Ή τα αλλάζουμε όλα – σήμερα – ή ξαναζούμε την ιστορία σαν εφιάλτη.

Το πολιτικό σκηνικό κάποιοι θέλουν να το περιορίσουν από τη μία πλευρά σε μια κάκιστη συγκυβέρνηση που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και από την άλλη στον άκρατο λαϊκισμό της μέχρι πρότινος αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Υπάρχει τρίτος δρόμος, μακριά από τα κόμματα με τα γερασμένα μυαλά. Που χωρίς έμπνευση -και με βασικό στόχο την εξουσία- οδηγούσαν την χώρα “στα βράχια”. Χωρίς ψηφοφόρους ελπίδας, αλλά με ψηφοφόρους φόβου ή απογοήτευσης.

Υπάρχει διέξοδος και είναι αυτή που έχουμε μέσα μας, όλοι εμείς που πονάμε τον τόπο μας και θέλουμε να τον δούμε να είναι εντελώς διαφορετικός. Χωρίς να αναπολούμε το παρελθόν των παθογενειών και της επίπλαστης ευημερίας των δανεικών.

Σε ένα ποτάμι αλλαγών θέλουμε να κινηθούμε και να πορευτούμε, όσοι θέλουμε να είμαστε μακριά από τα λάθη του παρελθόντος λοιπόν. Με σκληρή δουλειά. Ώστε να δημιουργήσουμε και πάλι τις συνθήκες για μια ανταγωνιστική οικονομία, με ευκαιρίες για όλους. Να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα της γης μας και να τονώσουμε την επιχειρηματικότητα. Να δημιουργήσουμε πραγματική παραγωγή και θέσεις εργασίας. Και αξιοπρέπεια. Να επενδύσουμε στην ενεργειακή αυτονομία και τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, προτάσσοντας το συμφέρον της χώρας και του πλανήτη. Να δημιουργήσουμε “ποιοτικά χαρακτηριστικά”. Να επανατροφοδοτήσουμε το ανθρώπινο δυναμικό με τους επιστήμονές μας, επενδύοντας σε αυτούς. Κανείς νέος να μην θεωρεί μονόδρομο την φυγή στο εξωτερικό και την ανεργία ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Η λίστα των δυνατοτήτων ατέλειωτη. Αρκεί να υπάρχει πίστη και θέληση.

Αισιοδοξώ, για πολύ ακόμη. Αισιοδοξώ, γιατί περιθώρια αλλαγών κι ανατροπής φαίνεται να υπάρχουν σημαντικά. Με αξιοποίηση της εμπειρίας -καλής ή κακής- του παλιού και χρησιμοποιώντας νέα υλικά. Όσο “ταξιδεύουμε” με ανθρώπους που θέλουν να ανατρέψουν με ιδέες και προτάσεις, όσο ονειρευόμαστε με αναφορά στην πραγματικότητα, σίγουρα υπάρχει προοπτική στο να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο αύριο. Ανοίγοντας ορίζοντες.