13 Ιουνίου 2012

Ελπίδα ή φόβος; - Του Παντελή Αλμπάνη

Καθημερινά γινόμαστε αποδέκτες σωρείας πολιτικών διλημμάτων, απειλών και κάθε είδους μηνυμάτων για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Προσπαθώ να απαριθμήσω πόσες φορές βρεθήκαμε αντιμέτωποι με όλα αυτά αλλά έχω χάσει το λογαριασμό. 

Μνημόνιο Ι ή χρεωκοπία, Μεσοπρόθεσμο ή Τανκς, Μνημόνιο II ή (άντε πάλι)…χρεοκοπία, Μνημόνιο ή Δραχμή κλπ. Αλήθεια, από πότε η λιτότητα προέκυψε ως υπέρτατη Ευρωπαϊκή αξία; Ως πολιτικός μονόδρομος; Από πότε τα μνημόνια ταυτίστηκαν και αλληλοσυνδέθηκαν με την τύχη του ευρώ και τη «νεκρανάσταση» των εθνικών νομισμάτων; 
Προσωπικά, δεν περιμένω από κανέναν – και ούτε θα το ήθελα - να μου χαϊδέψει τα αυτιά. Ούτε μπαίνω σε καμιά σύγκριση προγραμμάτων των κομμάτων. Τα κόμματα λένε αυτά που πρέπει να πουν για να κερδίσουν τις εκλογές και μετά να… σώσουν, για άλλη μια φορά, την χώρα. 
Αλλά ας δούμε καλύτερα τα πράγματα από “έξω” προς τα “μέσα” μήπως και καταλάβουμε τελικά ποια πολιτική είναι πιο ρεαλιστική απέναντι στα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο «ευρωπαϊκά» και ας μην αφήσουμε να μας κυριεύσει προς το παρόν ο νεανικός οραματισμός μας ή ο φόβος, γιατί η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι δυστυχώς οικονομία, αγορές, κερδοσκόποι και μια Ευρώπη που έχει χάσει τον προσανατολισμό της. 
Αλλά ας πάρουμε τα δεδομένα από την αρχή. 
Μέχρι στιγμής τέσσερις χώρες της Ευρώπης έχουν τεθεί υπό καθεστώς μνημονίου, η Κύπρος βρίσκεται ένα βήμα πριν από το Μνημόνιο και στο βάθος διαγράφεται η απειλή του μνημονίου και για την Ιταλία. Κάτι που αν συμβεί θα σηματοδοτήσει τη διάλυση της Ευρωζώνης και το τέλος του ευρώ. Παραθέτω μερικές τελευταίες δηλώσεις κορυφαίων οικονομολόγων και θεσμικών παραγόντων της Ευρώπης και των Τραπεζών για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος: 
Νούριελ Ρουμπινί (Οικονομολόγος): «Εάν η Ελλάδα καταρρεύσει, οι επενδυτές θα φοβηθούν και στη συνέχεια Πορτογάλοι, Ισπανοί και Ιταλοί θα τρέξουν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να μειώσουν τους φόρους και να αυξήσουν τους μισθούς. Η Ευρώπη χρειάζεται ανάπτυξη». 
Γιόζεφ Στίγκλιτς (Νόμπελ Οικονομικών): «Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών ισπανικών τίτλων που εκδόθηκαν το 2011 βρίσκεται στα χέρια των ισπανικών τραπεζών και της Τράπεζας της Ισπανίας, υπάρχει ο κίνδυνος η κυβέρνηση να αναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια από τις ίδιες τις τράπεζες που προτίθεται τώρα να διασώσει. Αυτά είναι οικονομικά "βουντού". Oι ευρωπαϊκοί παράγοντες θα πρέπει να εντείνουν τις συζητήσεις σχετικά με την εδραίωση ενός κοινού τραπεζικού συστήματος. Δεν είναι δυνατό μια οικονομία σε καθοδική πορεία να εκπονήσει βιώσιμες στρατηγικές που θα αποκαταστήσουν την ανάπτυξη εάν δεν υπάρχει ενός είδους ευρωπαϊκό σύστημα».  
Πολ Κρουγκμαν(Νόμπελ Οικονομικών): «Τουλάχιστον εδώ και δύο χρόνια είναι καθαρό ότι αυτή η συνταγή δεν λειτουργεί και παρ' όλα αυτά διακηρύσσεται συνεχώς ως μοντέλο επιτυχίας... Πόσο καιρό θα συνεχιστεί έτσι η κατάσταση;. Με την πολιτική αυτή η Γερμανία οδηγεί την Ευρωζώνη σε ταξίδι θανάτου». 
Τσαρλς Νταλάρα (επικεφαλής της Διεθνούς Ένωσης Τραπεζών): «Για τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά πρωτίστως απειλή για την παγκόσμια οικονομία αν η Ελλάδα αποβληθεί από την Ευρωζώνη. Θα αποσταθεροποιούσε την παγκόσμια οικονομία». 
Μάριο Μόντι (Πρωθυπουργός Ιταλίας): «Το να αποφύγουμε την έξοδο μιας χώρας από το ευρώ είναι προς το συμφέρον όλων, αρχίζοντας από τη Γερμανία. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η Γερμανία ευνοείται ιδιαίτερα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Δεν θέλω ούτε καν να αναφερθώ σε τέτοιου είδους σενάρια, αλλά αν η Ιταλία έβγαινε από το ευρώ υποτιμώντας τη λιρέτα, αυτό θα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα για τις γερμανικές εξαγωγές». 
Από τα παραπάνω είναι βέβαιο ότι μια έξοδος της χώρας από το ευρώ θα οδηγήσει σε ένα ντόμινο που θα πληρώσει ακριβά όλη η Ευρώπη. Κανείς δεν θέλει την Ελλάδα εκτός, γιατί δεν είναι μόνο – όπως προσπαθούσαν μέχρι πρότινος να πείσουν εαυτούς και αλλήλους κάποιοι εγχώριοι και ευρωπαίοι παράγοντες - η Ελλάδα το πρόβλημα. 
Κι αν δεν μπλοφάρουν όταν λένε ότι όποιος δεν τηρήσει απαρέγκλιτα τις δεσμεύσεις τότε δόσεις τέλος, τι νόημα έχει η ρητορική της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου; 
Αλλά και διαφορετικά να το δούμε: Υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης και σε ποια σημεία; 
Mια επιμήκυνση για παράδειγμα, θα ευνοούσε τους δανειστές, αλλά στην ουσία το βιοτικό επίπεδο του λαού δεν θα άλλαζε γιατί δυστυχώς «οι αριθμοί δεν βγαίνουν». Δεν είναι τυχαίο που η Ισπανία μέχρι την τελευταία στιγμή κατέβαλε προσπάθειες ώστε να μην εμπλακεί το ΔΝΤ στη δανειοδότησή της. 
Θα γυρίσουμε λένε στο 1950. Είναι προφανές ωστόσο, ότι έχουμε αρχίσει να γυρίζουμε με μαθηματική ακρίβεια εξαιτίας των συγκεκριμένων πολιτικών που επιβάλλουν τα μνημόνια. Ακούω από νέους της γενιάς μου να λένε ότι επειδή δεν έχουμε ζήσει χειρότερα δεν έχουμε επίγνωση του κινδύνου. Μα ποιος τελικά είναι ο κίνδυνος; Η αποβολή μας από τη ζώνη του ευρώ; Γιατί τώρα με τα μνημόνια που οδηγούμαστε; 
Αν η Ελλάδα (και το λέω ως προσωπική άποψη και ως οικονομολόγος) βγει από το ευρώ, αυτό θα έχει συμβεί για όλη την ευρωζώνη εξαιτίας της στάσης της Γερμανίας. Τα μνημόνια της εξοντωτικής λιτότητας των λαών δεν συνιστούν πολιτική σωτηρίας των κρατών, αλλά πολιτική σωτηρίας των τραπεζών. Δεν μπορεί η μισή Ευρώπη να τεθεί υπό καθεστώς μνημονίων και οι λαοί της να εξαθλιώνονται μέρα με τη μέρα. Είναι περισσότερο από σαφές ότι κάτι δεν πάει καλά. 
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα πρέπει να ευγνωμονούμε όλους όσους συνέβαλλαν στη διάσωσή μας και τελικά αποφεύχθηκαν (;;;) οι ελλείψεις στα φάρμακα, η αύξηση της ανεργίας, οι αυτοκτονίες, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, η αδυναμία δανεισμού από τις αγορές (που θα βγαίναμε δήθεν το 2011)… Αλλά καλύτερα να σταματήσω εδώ για να μην κατηγορηθώ για όψιμο λαϊκισμό. Άλλωστε όλες οι ειδοποιήσεις για πληρωμές φόρων θα μας έρθουν από 18 έως 30 Ιουνίου 2012 (Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε για τα «θετικά» του μνημονίου). Την ίδια περίοδο θα αρχίσουν να μας εξηγούν και για τα μέτρα των 11 Δις. που τώρα έχουν ξεχαστεί. 
Η συνολική ενιαία ευρωπαϊκή λύση για τους γνωρίζοντες οικονομικά είναι: α)Εγγυοδοσία των ευρωπαϊκών τραπεζικών καταθέσεων, β) Ευρωομόλογο, γ) Ενοποίηση των ευρωπαϊκών δημόσιων χρεών με διάκριση (ανά χώρα) στις επιβαρύνσεις των επιτοκίων και ταυτόχρονη εξουδετέρωση των κερδοσκόπων σε ό,τι αφορά τα επιτόκια των χωρών της Ευρώπης και δ) Στοχευμένη ευρωπαϊκή επενδυτική πολιτική με απελευθέρωση κονδυλίων για την ανάπτυξη. 
Διαφορετικά δεν βλέπω τίποτα άλλο πέρα από την διάλυση της Ευρώπης συνολικά. Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν η τελευταία πράξη του δράματος για όλη την Ευρώπη, αλλά κυρίως για τη χώρα μας που δεν παράγει τίποτα, την Ελλάδα της ύφεσης και της ανεργίας που θα ερχόταν αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη, αυτό της κοινωνικής έκρηξης, της κατάλυσης του Κράτους και της διάλυσης. Επιμέρους εμφύλιοι πόλεμοι θα διεξάγονταν μεταξύ Πλουσίων – Φτωχών, Αριστερών – Δεξιών, Ελλήνων – Μεταναστών, Πατριωτών – Προδοτών. 
Η συνολική ενιαία ευρωπαϊκή λύση για το λαό είναι η αντίσταση στους καταρρέοντες μηχανισμούς του παρελθόντος και η ελπίδα για δημιουργία από την αρχή, της Ελληνικής κοινωνίας στα πλαίσια των ιδρυτικών θεμελιωδών αξιών της Ε.Ε, της Ευρώπης των λαών και όχι των επικυρίαρχων κρατών. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου