Το παράπονο ενός μαθητή

Του Δημήτρη Τριαντακωνσταντή 

Φέτος ευτυχώς δεν χρειάζεται να κουβαλάω πολλά βιβλία. Φρόντισαν οι μεγάλοι γι’ αυτό. Μας μοίρασαν κάποιες άψυχες φωτοτυπίες, χωρίς χρώμα, χωρίς ζωή. Θέλω τα βιβλία μου ολόκληρα, θέλω να τα αγαπήσω στο σύνολό τους. 

Μην μου τεμαχίζετε την καρδιά. Βοηθήστε με να καταλάβω πως τα βιβλία αποτελούν την ευτυχία μου. Όχι απλά ως χαρτιά, αλλά ως βιώματα καθημερινής προσπάθειας. Κάπως έτσι κάνατε πέρυσι με τους δασκάλους. Μου αλλάξατε επτά σε όλη την χρονιά. Δεν θέλω αποσπασματικούς δασκάλους σαν τις φωτοτυπίες. Θέλω έναν για να μπορέσω να τον αγαπήσω. Δώστε μου χρόνο να συνηθίσω το πρόσωπό του για να μπορέσω να μπω στην καρδιά του. Δεν ζητάω να με αγαπήσει αυτός αλλά να μ’ αφήσει να τον αγαπήσω πρώτος εγώ. Η παιδική μου καρδιά αυτό έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη να αγαπά. Γιατί γνωρίζω πως αν αγαπήσω εγώ τον δάσκαλό μου θα μ’ αγαπήσει κι αυτός. Μην μου βάζετε πολλές ασκήσεις αλλά προσπαθήστε να προβληματίσετε την καρδιά μου. Το μυαλό δεν χωράει πολλά αν δεν το επιτρέψει η καρδιά. Εσείς όμως έχετε απαιτήσεις. Μου λέτε ότι δεν ξέρω να διαβάζω καλά, ότι δεν ξέρω καλά την προπαίδεια. Δεν μου τα διδάξατε με αγάπη, αλλά με ένα σκληρό επαγγελματισμό που δεν το άξιζα. 

Ούτε οι γονείς μου μπορούν να με παιδεύσουν. Δεν έχουν χρόνο γιατί δουλεύουν πολύ και όταν βρίσκουν λίγο χρόνο τον περνούν στην τηλεόραση, στον εαυτό τους. Αλλά υπάρχω και εγώ. Μπορεί να μην ξέρω να βρω λύσεις στα προβλήματα των μεγάλων, αλλά ξέρω να γελάω, να αγκαλιάζω, να γκρινιάζω, να είμαι παιδί. Όλα αυτά ήδη αποτελούν λύση σ’ αυτά που απασχολούν τους μεγάλους. Δεν με καταλαβαίνουν όμως. Με βάζουν το απόγευμα να πηγαίνω αγγλικά, ποδόσφαιρο, καράτε και συγχρόνως να πρέπει να ετοιμαστώ για την επόμενη μέρα. Δεν προλαβαίνω να δω την Πάττυ. Ούτε να παίξω με τους φίλους μου. Κι όσες φορές κάθονται μαζί μου να διαβάσουμε ορθογραφία ή μαθηματικά νευριάζουν που δεν τα καταλαβαίνω. Την Κυριακή πολλές φορές ξεχνάνε να με πάνε στην εκκλησία. Κι όμως η δική μου ψυχή είναι πιο κοντά στον Θεό. Μπορεί να μην καταλαβαίνω τι γίνεται κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας, αλλά ζω την ιερότητα της στιγμής που εσείς οι μεγάλοι δεν το καταφέρνετε εύκολα. Μάθετέ μου να γνωρίσω τον Χριστό καλύτερα γιατί στο σχολείο θέλουν σιγά σιγά να τον ξεχάσουν. 

Επιτέλους αφήστε με να αγαπήσω το σχολείο, τα βιβλία μου, τους συμμαθητές μου, τους δασκάλους μου, τον Θεό μου. Ζητάω να μην έχω πρότυπο την Πάττυ και τον Ματία αλλά τον δάσκαλό μου και τους γονείς μου. Αυτούς μπορώ να τους δω, να τους ψηλαφίσω, να τους αγαπήσω. Σε σένα δάσκαλε θέλω να μοιάσω. Γι’ αυτό μην μ’ αφήνετε πολύ ώρα στην τηλεόραση και στον υπολογιστή. Αγοράστε μου περισσότερα παραμύθια με πολλές εικόνες. Θέλω να ζήσω τους μύθους μου και όχι την πραγματικότητα που ζείτε εσείς. Διότι τελικά η δική σας πραγματικότητα είναι μύθος, ενώ η δική μου ζωή είναι πιο αληθινή.