Ναυπηγείο ιστορίας και τέχνης

Κέντρο Ναυπηγικής Τέχνης δημιουργεί ο Δήμος Ναυπακτίας 

Ο μύθος ζωντανεύει, η Ναύπακτος αναζητά την αρχέγονη ταυτότητά της και δημιουργεί ένα σύγχρονο βιωματικό εργαστήρι, όπου ο επισκέπτης με τη χρήση νέων τεχνολογιών, θα έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει τη ναυπηγική ιστορία της χώρας, να περιηγηθεί στα πλοία των Ηρακλειδών, στις γαλέρες της Ναυμαχίας, στις σύγχρονες κατασκευές. 

Αν υπάρχει μια πόλη στην Ελλάδα όπου θα έπρεπε να δημιουργηθεί Κέντρο Ναυπηγικής Τέχνης, αυτή αναμφίβολα είναι η Ναύπακτος. Μπορεί στη χώρα με την τόσο πλούσια ναυτική παράδοση να υπάρχουν δεκάδες περιοχές (και ιδιαίτερα τα νησιά μας), που στον συγκεκριμένο τομέα έχουν πάρα πολλά να επιδείξουν, η Ναύπακτος όμως είναι η πόλη που έχει ταυτίσει την παρουσία της στο χρόνο, ακόμη και το όνομά της το ίδιο με τη ναυπηγική. Μην ξεχνάμε ότι η λέξη Ναύπακτος προέρχεται από το «ναύς» και το «πήγνυμι», η Ναύπακτος δηλαδή είναι… το ναυπηγείο. Στο διπλανό πλαίσιο δανειζόμαστε ένα μικρό απόσπασμα απ’ το βιβλίο του υπογράφοντος «Αιτωλία και Ακαρνανία – Εν αρχή ην ο μύθος» για να εξηγήσουμε το γιατί. 

Η ιστορία βέβαια δεν τελειώνει στην επάνοδο των Ηρακλειών, αυτή που στα σχολικά εγχειρίδια καταγράφεται ως «κάθοδος των Δωριέων». Το επόμενο μεγάλο ραντεβού με την ιστορία η Ναύπακτος το έδωσε στις 7 Οκτωβρίου του 1571, όταν ο ενωμένος χριστιανικός στόλος αντιμετώπισε τον τουρκικό, ανακόπτοντας την πορεία των Οθωμανών στην Ευρώπη. Ο χριστιανικός στόλος αποτελούταν από 208 γαλέρες, 80 Ισπανικές, 105 Βενετικές, Παπικές, αλλά και από πολεμικά πλοία της Μάλτας, της Τοσκάνης και της Σαβοΐας. Ο τουρκικός διέθετε 300 πολεμικά πλοία διαφόρων τύπων, τα περισσότερα απ’ τα οποία βυθίστηκαν, όπως και δεκάδες των χριστιανών. Η ιστορική Ναυμαχία της Ναυπάκτου καθόρισε εν πολλοίς το σύγχρονο κόσμο. Η δε κατάβαση των Ηρακλειδών στην Πελοπόννησο, χάρη στο επιτυχημένο πέρασμά τους απ’ τη Ναύπακτο στην αντίπερα όχθη, διαμόρφωσε και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό τον αρχαίο κόσμο. Ο συνδυασμός των δύο κομβικής σημασίας ιστορικών γεγονότων, είναι αυτό ακριβώς που τόσο οραματικά επιχειρεί ο Δήμος Ναυπακτίας σήμερα, με την προσπάθεια δημιουργίας του Κέντρου Ναυπηγικής Τέχνης. 

Δεν πρόκειται απλά για ένα μουσειακού χαρακτήρα κέντρο, όπου θα εκτίθενται πλοιάρια από διάφορες ιστορικές περιόδους. Ούτε μόνο για έναν πολυχώρο, όπου οι επισκέπτες θα παρακολουθούν πως τα ξύλα απ’ τους υπέροχους ορεινούς όγκους της Ναυπακτίας γίνονται τριήρεις, γίνονται ιστιοφόρα, γίνονται σύγχρονα πλοία. Στόχος του Δήμου Ναυπακτίας είναι μέσω του Κέντρου Ναυπηγικής Τέχνης να ζωντανεύσει ξανά την ιστορία και να προβάλει σε όλο τον κόσμο την ταυτότητα της περιοχής. Ως γνωστόν ο Δήμος έχει «επενδύσει» στη Ναυμαχία, τώρα αναδεικνύει και το έτερο στοιχείο της ιστορικής του φυσιογνωμίας. Και ταυτόχρονα με τη χρήση νέων τεχνολογιών, θα μπορεί κανείς να «ζει» όλα όσα η Ναύπακτος έχει να δείξει. Θα υπάρχουν παράλληλα οι κλασικοί εκθεσιακοί χώροι, θα υπάρχει όμως και η βιωματική προσέγγιση εκπαιδευτικού χαρακτήρα, τα εργαστήρια όπου οι επισκέπτες, μαθητές και όχι μόνο, θα αποκτούν την δυνατότητα να μετέχουν στην κατασκευή λ.χ. μιας αρχαίας τριήρους. 

Το Κέντρο Ναυπηγικής Τέχνης θα δημιουργηθεί στο Γρίμποβο και στις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Ναυπάκτου, που θα συμπληρωθούν βέβαια με τα απαραίτητα νέα κτίρια. Το Λιμενικό Ταμείο Αιτ/νίας στην πρόσφατη συνεδρίασή του ενέκρινε τη χρήση του χώρου που είναι στην αρμοδιότητά του, το Δημοτικό Συμβούλιο έχει ήδη αποφανθεί θετικά για τη Δημιουργία του Κέντρου, ανατέθηκε η σχετική μελέτη και απομένει η ένταξη του όλου σχεδίου στο ΕΣΠΑ. Ο προϋπολογισμός είναι 1,5 εκατ. ευρώ. Πρόκειται για ένα πραγματικά σπουδαίο έργο, όχι μόνο για τη Ναύπακτο και την Αιτ/νία, αλλά για ολόκληρη τη Δυτική Ελλάδα. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η προσπάθεια θα υποστηριχθεί απ’ όλους τους αρμόδιους φορείς, μέχρι τη λειτουργία του Κέντρου. 

Οι Υλλείς, όπως ονομάστηκαν οι απόγονοι του Ύλλου (γιου του Ηρακλή και της Αιτωλής πριγκίπισσας Δηιάνειρας, κόρης του Οινέα), ήταν οι επιφανέστεροι Δωριείς. Η κατάκτηση της Πελοποννήσου ωστόσο δεν θα επιτυγχάνονταν ποτέ αν δεν υπήρχε ο Όξυλος και οι Αιτωλοί που συμμάχησαν με τους Ηρακλειδείς και εκστράτευσαν μαζί τους. Ο Όξυλος ήταν εγγονός τουΘόαντος, του αρχηγού των Αιτωλών στον Τρωικό Πόλεμο, γιος του Ανδραίμονως και της Πρωτογένειας, της κόρης του Καλυδώνος. Είχε φύγει από τον τόπο του γιατί είχε άθελά του σκοτώσει τον αδελφό του Θέρμιο σε αγώνα δισκοβολίας. Οι Ηρακλείδες είχαν πάρει χρησμό απ’ το μαντείο των Δελφών να κάνουν αρχηγό τους τον «τριόφθαλμο», όταν αδίκως ο Ιππότης σκότωσε τον μάντη Κάρνο. Όταν λοιπόν συνάντησαν τον εξόριστο Όξυλο να ταξιδεύει με ένα μονόφθαλμο γαϊδουράκι, θεώρησαν ότι αυτός είναι ο «τριόφθαλμος». Ο Όξυλος τους απέτρεψε απ’ το να επιχειρήσουν να περάσουν τον ισθμό και τους οδήγησε μέσω του πορθμού Ρίου – Αντιρρίου. Ο χώρος όπου κατασκεύασαν τα πλοία τους ονομάστηκε Ναύπακτος απ’ το «νάυς» και το «πήγνυμι». Ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του οι Ηρακλειδείς του έδωσαν την Ήλιδα, την οποία και εποίκησε με Αιτωλούς. Ο Όξυλος προσπάθησε και κατάφερε να αναζωογονήσει για λίγο τους Ολυμπιακούς, οι οποίοι όμως ατόνησαν ξανά για να αναβιώσουν με τον απόγονό του τον Ίφιτο. Κατά τον Παυσανία η πόλη Ήλις, η πρωτεύουσα της Κοίλης Ήλιδος, ιδρύθηκε απ’ τον Όξυλο. Οι απόγονοι του Οξυλίαδαι, βασίλευσαν επί μακρόν στην Ηλεία.

ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ