Ο Κάντας, ο Λιάπης, ο Τομπούλογλου και το σύστημα που επιμένει

Του Γιώργου Βαρεμένου (*) 

Οι αποκαλύψεις Κάντα, από μόνες τους, θα μπορούσαν να κλονίσουν συθέμελα οποιοδήποτε καθεστώς της υποσαχάριας Αφρικής. Αντιθέτως, στη χρεωκοπημένη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας επικρατεί η ελεφαντίαση, παρά την απουσία άγριας φυσικής ζωής (εν αντιθέσει προς την πολιτική ζωή…). 

Δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικό θρίλερ διαφθοράς, ούτε με τις Μπανάνες του Γούντι Άλεν, αλλά με μια δυσώδη πραγματικότητα της εκσυγχρονιστικής Ελλάδας, που, από το όνειρο του 2004, οδηγήθηκε στον σημερινό εφιάλτη. Στον κόσμο που σκιαγραφεί η απολογία Κάντα, έγιναν τα πάντα και μόνο τα διαμάντια του Μποκάσα δεν έχουν βρεθεί στις κοσμηματοθήκες των δραστών. 

Αποκαλύπτεται ένα δια (δικο) ματικό σύστημα διαφθοράς. Σύμφωνα με τα λεγόμενα, μπορεί να υπήρχε το κόμμα του F15 και το κόμμα του F16, αλλά δεν αντιστοιχούσαν ξεχωριστά στα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά τα έτεμναν. Όσο «αντίπαλοι» ήταν στην πολιτική κονίστρα, τόσο συνεργάζονταν στο γήπεδο της διαφθοράς. Και όλους μαζί, προστάτευε η μητέρα Ζήμενς, η οποία, όταν δεν δωροδοκούσε η ίδια, διευκόλυνε άλλους να το κάνουν. 

Οι γερμανικές εταιρείες διέφθειραν και κρατούσαν στο χέρι ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο, όταν χρειάστηκε, ενοχοποίησε τον ελληνικό λαό ως τεμπέλη και διεφθαρμένο. Σ’ αυτό το σύστημα γενικευμένης διαφθοράς, όπου πρωτοστατούσαν πολιτικοί των δύο κομμάτων, παράγοντες του υπουργείου Άμυνας, επιχειρηματίες, μεσάζοντες και τραπεζίτες «χειριστές πλυντηρίων», συνέβη το εξής εκπληκτικό: Ο πρωθυπουργός εκείνης της εποχής όχι μόνο δεν καλείται να συνεισφέρει τη μαρτυρία του, αλλά χειροκροτούμενος μετέχει σε εκδηλώσεις των 58 και των 108, ψάχνοντας σε μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ όχι μόνο τον εξαγνισμό, αλλά και νέο ρόλο! 

Το ίδιο αυτό σύστημα επιμένει να σώζει τη χώρα και να προσποιείται τους αρχαγγέλους της κάθαρσης, περιφέροντας το πολιτικό πτώμα του Μιχάλη Λιάπη, λες και ο ελληνικός λαός θέλει μόνο να δει κάποιο «αίμα» χωρίς να εξαλειφθούν οι αιτίες που προκάλεσαν τη σημερινή συμφορά. Ο Μιχάλης Λιάπης, με την αλαζονική του αμεριμνησία, έδωσε ένα παράδειγμα της αίσθησης ατιμωρησίας που σκέπαζε σαν νέφος το εν λόγω σύστημα. Κάτω απ’ αυτό το νέφος εκτυλισσόταν το όργιο, μια εικόνα του οποίου δίνει ο Κάντας με την απολογία του. 

Όλα αυτά γίνονταν εδώ και όχι στην Κουάλα Λουμπούρ. Με τρόπο που δημιούργησαν κώδικες, οι οποίοι, αν δεν παραμένουν αναλλοίωτοι, τουλάχιστον είναι ζωντανοί και αυτούς εξέφρασε ο Τομπούλογλου με την αποστροφή «εγώ τι είμαι, δηλαδή; Μαλάκας;». Στη μια άκρη του νήματος αυτή η αποστροφή και στην άλλη η μνημειώδης δήλωση Κάντα στους ανακριτές, ότι δεν θυμάται πόσες ακριβώς μίζες πήρε. Βάζοντας, επίσης, τον άγνωστο (;) Χ στην εξίσωση: Αφού εγώ πήρα τόσες μίζες, πόσες πήραν οι από πάνω και πόσες οι από κάτω; 

Μετά από όλα αυτά τα συγκλονιστικά, μπορεί άνετα να συμπεράνει κανείς ότι στο θέμα των υποβρυχίων δεν έγινε τίποτε άλλο παράξενο παρά μόνο η σχετικά όχι μεγάλη μίζα του Κάντα. Όλα είναι ωραία και καλά σχετικά με τα υποβρύχια. Απλώς, αυτά άρχισαν να γέρνουν όταν μια μέρα τα επισκέφθηκε ο κ. Βενιζέλος…

Υ.Γ.1 Οι γερμανικές εταιρείες που δωροδοκούσαν αφειδώς τους ήδη διεφθαρμένους, πού θα δώσουν λόγο;
Υ.Γ.2 Το μέρος αυτό του χρέους θα χαρακτηριστεί επονείδιστο ή θα μείνουμε μόνο με το όνειδος;
Υ.Γ.3 Η Βουλή έχει λόγο επ’ αυτών;

(*) Ο Γιώργος Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ