Περιμένοντας τον ήλιο

Του Δημήτρη Τριαντακωνσταντή 

Δεν αντέχω τις πορείες, ούτε τις διαμαρτυρίες.

Θέλω να φωνάξω για τα όνειρα που χάθηκαν 

για τα οράματα, για τις φιλοδοξίες μου. 

Όλα νιώθω να γκρεμίζονται, οι έρωτες να σβήνουν. 

Γιατί ξέχασες ήλιε μου να λάμψεις και για μένα; 

Γιατί ξέχασες ουρανέ μου να αγκαλιάσεις την πατρίδα μου; 

Που είσαι Καποδίστρια να πας πρωί πρωί στον όρθρο της σφαγής σου; 

Έκανα λάθη όμως που πρέπει να πληρώσω. 

Πίστεψα στις πλάνες μου, στις ψευδαισθήσεις του μυαλού μου. 

Αφέθηκα στο σήμερα και ξέχασα ότι χρόνος δεν υπάρχει. 

Ξέχασα να μπω στα βάθη της καρδιάς μου, να ανακαλύψω 

το άγνωστο που είναι καλά κρυμμένο. 

Τώρα πια σε ποιον να ελπίζω; 

Ποιος είναι αυτός που θα αρπάξει το σπαθί του και θα σώσει το λαό του; 

Κι όμως υπάρχει αυτός. 

Είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης που περιμένει να φύγουν οι μπόρες 

για να φέρει την ξαστεριά. 

Μην ξεχάσουμε όμως, όταν θα έρθει να φύγουμε από τα απόσκια του μυαλού μας 

για να τον υποδεχτούμε. 

Ας μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος.