του π. Δημητρίου Θεοφίλου, για το Amen.gr
Η οικοδομική ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας έχει πολύ δάκρυ, πόνο και αυταπάτη.Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, που για την Ελλάδα έληξε το 1948, με πρελούδιο τον αδελφοκτόνο εμφύλιο, το τοπίο ήταν δραματικά καταθλιπτικό. Κάποιοι έλληνες ήδη δεν χώραγαν σε τούτο το τόπο, επειδή ήταν από την μια «μεριά» και έφυγαν στη ανατολική Ευρώπη. Μα στη συνέχεια ακολούθησαν, πριν περάσουν λίγα χρόνια και εκείνοι που ήταν από την άλλη «μεριά», ή από την «μέση» και είχαν περάσει τον «αλλοίμονο» τόσο από τους «ζερβά» όσο και από τους «δεξιά» ευρισκομένους. Τούτοι εδώ ξενιτεύτηκαν σε όλη την υφήλιο, Γερμανία, Βέλγιο, Αυστραλία, Νότια Αφρική, Καναδά, ΗΠΑ, Λατινική Αμερική.
Οι υπόλοιποι που έμειναν στην «ψωροκώσταινα» κατεστραμμένη πατρίδα, είτε ήταν στις φυλακές και τις εξορίες, είτε πάλευαν απεγνωσμένα για τον επιούσιο και το όνειρο, να βρεθούν κάποια στιγμή κάτω από ένα δικό τους «κεραμίδι», με μια γνωστή ομάδα να συνεχίζει την «τέχνη» που τόσο καλά έμαθε στη κατοχή, του δοσίλογου προδότη και μαυραγορίτη (μεταμφιεσμένων πλέον σε πιο επίκαιρες εμφανίσεις).
Οι δεκαετίες περνούσαν, έτσι από το 1948 φτάσαμε στην δεκαετία του ’60, όπου ξεκίνησε ένας οικοδομικός οργασμός, βρισκόμαστε πια στην εποχή της αντιπαροχής, τότε που άρχισαν να φυτρώνουν σαν μανιτάρια, άναρχα, δίχως πρόγραμμα και μελέτη, οι απρόσωπες γκρι πολυκατοικίες, πανομοιότυπες μεταξύ τους, σαν κολχόζ δυτικού τύπου, οι οποίες καλούνταν να στεγάσουν τις χιλιάδες επαρχιακού πληθυσμού που αστικοποιούνταν, όχι φυσικά οικονομικά αλλά γεωγραφικά.
Η δεκαετία του ’70 μπαίνει υπό τους παιανισμούς ενός ξενοκίνητου ανεγκέφαλου στρατιωτικού «θιάσου», όπου και αυτοί όπως και οι προηγούμενοι πολιτικοί «θίασοι», απετέλεσαν την «χαρά» των εργολάβων κατοικίας και λοιπών τεχνικών υποδομών. Οι άνθρωποι αρχίζουν να μαζικοποιούνται και να αποκτούν ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά ξένα και αλλότρια με την κοινωνική και ψυχολογική μέχρι τώρα πραγματικότητα του λαού μας.
Η ανοικοδόμηση συνεχίζεται δίχως «μπούσουλα», έτσι ανεξέλεγκτα καταστρέφονται πνεύμονες πρασίνου, μπαζώνονται ρέματα, οικοδομούνται σκουπιδότοποι, κατασκευάζονται κατοικίες δίπλα ή μέσα σε βιομηχανικές ζώνες, μολύνοντας υδροφόρο ορίζοντα, ατμόσφαιρα και ρυπαίνοντας ασυστόλως το περιβάλλον.
Την επόμενη 10ετία, ο ξένος παράγοντας που από την επανάσταση του 1821 και μετά διαφεντεύει με τους υπαλλήλους του, κυβερνήτες μας τούτο το έρμο τόπο, αποφασίζει να επιχειρήσει στην Ελλάδα το σοσιαλδημοκρατικό πείραμα, η δεκαετία αυτή θα μείνει στην ιστορία για την κοινωνικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων και τον άκρατο δημοσιονομικό δανεισμό. Τώρα αρχίζει πλέον η ανοικοδόμηση σε συγκεκριμένες περιοχές, που ως τα τώρα κατοικούσαν οι μεγαλοαστοί, και ήταν αποκλεισμένες από τους υπόλοιπους. Βρισκόμαστε στην εποχή όπου κάποιοι «παρακεντέδες» νόμιζαν πως σκαρφάλωσαν κοινωνικά, πατώντας, σε κουφάρια: αξιών, οραμάτων και ιδεών και προχώρησαν στη θυσία του μέλλοντος τούτου του τόπου, ως άλλης «Ιφιγένειας», στο βωμό των συμφερόντων, του αμοραλισμού και της καλοπέρασης, μέσω του εύκολου τυχοδιωκτικού πλουτισμού.
Η επόμενη 10ετία του ’90 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορικά από τις πιο παρανοϊκές 10ετίες της νεώτερης ιστορίας, αφού υπήρξε ο συνδυασμός ύβρεως για το παρόν και παντελούς αδιαφορίας για το μέλλον, είναι η 10ετία των σκανδάλων, του χρηματιστηρίου, των Ιμίων, της συνειδησιακής μας πλήρους έκπτωσης και κατάντιας. Αλλά και ενός καινούργιου «φρούτου» του ιδιωτικού δανεισμού. Αφού οι πολίτες διαπίστωσαν πως η «ευνομούμενη» πολιτεία τους και οι «άρχοντές» της μπορούν να δανείζονται ασύστολα, δίχως να τα επιστέφουν «ποτέ;», από τα εβραϊκά χρηματοπιστωτικά «φιλανθρωπικά» ιδρύματα Ευρώπης και ΗΠΑ, που ονομάζονται τράπεζες, κατέληξαν στο αβασάνιστο συμπέρασμα πως μπορούν άφοβα να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Έτσι ξεκίνησε ο ανεξέλεγκτος ιδιωτικός δανεισμός για την άμεση και βουλιμική απόκτηση υλικών αγαθών που θα κατελάμβαναν τη θέση, του κενού νοήματος ζωής και αξιών στη ζωή τους. Δανεισμός λοιπόν για την απόκτηση ενός «καλού» και σύγχρονου αυτοκινήτου, στεγαστικό δάνειο για καινούργιο σπίτι, δάνειο για διακοπές, δάνειο για αγορές, δάνειο για «παίξιμο» στο χρηματιστήριο, πιστωτικές κάρτες για «εύκολο» και «ζεστό» χρήμα, για την εκπλήρωση κάθε στερημένης φαντασίωσης, ενός καταναλωτικού α-νοήμονα λαού.
Μπαίνοντας η 10ετία του 2000 ενώ οι δόσεις ήδη τρέχουν και κάποιοι όπως ήταν φυσικό αρχίζουν να στριμώχνονται, αρχίζει για άλλη μια φορά η μυθολογία, για να ξεχαστεί η ζοφερή πραγματικότητα, αρχικά έχουμε το millennium για την υποδοχή του καινούργιου 21ου αιώνα, μετά συνεχίζεται αποπροσανατολιστικά, το όπιο του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, με την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού EURO 2004 στην Πορτογαλία, με τα γνωστά παραληρήματα, και μερικούς μήνες μετά ακολουθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας του 2004, ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκα της ιστορίας μας. Ο λαός αλαλάζει και ζητωκραυγάζει στις αρένες και τα ολοκαίνουργια στάδια, ως άλλοι ρωμαίοι, όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία συρρικνώνονταν και βίωνε παντού την ήττα. Στη δεκαετία αυτή μετά τη μέση της, δεν μπορεί να κρυφτεί πια η σοβούσα κρίση, που φτάνει σαν τσουνάμι, σαν καταιγίδα «Κατρίνα» και τα σαρώνει όλα. Ήδη έχει καταρρεύσει ο μύθος του χρηματιστηρίου σαν «τραπουλόχαρτο», της εύρωστης οικονομικά Ελλάδας του ευρώ και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση με την αδυναμία πληρωμής δανείων από πολλά νοικοκυριά προς το τέλος της δεκαετίας. Παράλληλα πριν φτάσουμε στο 2010, υποδουλωνόμαστε στο ΔΝΤ και στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα, μετατρεπόμενοι από πολίτες σε δούλους φόρου υποτελείς.
Η νέα 10ετία στην οποία πορευόμαστε ξεκίνησε «εφιαλτικά» με 2.500 αυτοκτονίες που σήμερα έφτασαν ήδη τις 5.500, με μη εξυπηρετούμενα «κόκκινα» δάνεια, και με πλειστηριασμούς, αυτοκινήτων, καταθέσεων, ακινήτων, πλέον βρισκόμαστε κυριολεκτικά στο παρά 1΄, της έναρξης των πλειστηριασμών Α΄ κατοικίας.
Η απόκτηση ιδιωτικής κατοικίας που ξεκίνησε αρχές του 1950 ως όραμα, μετά από 60 χρόνια φαντάζει ως εφιάλτης με την απώλειά της, με τους δικαστικούς επιμελητές, σε όλη την ελληνική επικράτεια, να περιμένουν το «σφύριγμα» της έναρξης, για να «εκτελέσουν» μέσω των δικαστικών αποφάσεων των διαδίκων τραπεζών, όνειρα, προσδοκίες, ασφάλεια, μνήμες, ανθρώπους…
Οι υπόλοιποι που έμειναν στην «ψωροκώσταινα» κατεστραμμένη πατρίδα, είτε ήταν στις φυλακές και τις εξορίες, είτε πάλευαν απεγνωσμένα για τον επιούσιο και το όνειρο, να βρεθούν κάποια στιγμή κάτω από ένα δικό τους «κεραμίδι», με μια γνωστή ομάδα να συνεχίζει την «τέχνη» που τόσο καλά έμαθε στη κατοχή, του δοσίλογου προδότη και μαυραγορίτη (μεταμφιεσμένων πλέον σε πιο επίκαιρες εμφανίσεις).
Οι δεκαετίες περνούσαν, έτσι από το 1948 φτάσαμε στην δεκαετία του ’60, όπου ξεκίνησε ένας οικοδομικός οργασμός, βρισκόμαστε πια στην εποχή της αντιπαροχής, τότε που άρχισαν να φυτρώνουν σαν μανιτάρια, άναρχα, δίχως πρόγραμμα και μελέτη, οι απρόσωπες γκρι πολυκατοικίες, πανομοιότυπες μεταξύ τους, σαν κολχόζ δυτικού τύπου, οι οποίες καλούνταν να στεγάσουν τις χιλιάδες επαρχιακού πληθυσμού που αστικοποιούνταν, όχι φυσικά οικονομικά αλλά γεωγραφικά.
Η δεκαετία του ’70 μπαίνει υπό τους παιανισμούς ενός ξενοκίνητου ανεγκέφαλου στρατιωτικού «θιάσου», όπου και αυτοί όπως και οι προηγούμενοι πολιτικοί «θίασοι», απετέλεσαν την «χαρά» των εργολάβων κατοικίας και λοιπών τεχνικών υποδομών. Οι άνθρωποι αρχίζουν να μαζικοποιούνται και να αποκτούν ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά ξένα και αλλότρια με την κοινωνική και ψυχολογική μέχρι τώρα πραγματικότητα του λαού μας.
Η ανοικοδόμηση συνεχίζεται δίχως «μπούσουλα», έτσι ανεξέλεγκτα καταστρέφονται πνεύμονες πρασίνου, μπαζώνονται ρέματα, οικοδομούνται σκουπιδότοποι, κατασκευάζονται κατοικίες δίπλα ή μέσα σε βιομηχανικές ζώνες, μολύνοντας υδροφόρο ορίζοντα, ατμόσφαιρα και ρυπαίνοντας ασυστόλως το περιβάλλον.
Την επόμενη 10ετία, ο ξένος παράγοντας που από την επανάσταση του 1821 και μετά διαφεντεύει με τους υπαλλήλους του, κυβερνήτες μας τούτο το έρμο τόπο, αποφασίζει να επιχειρήσει στην Ελλάδα το σοσιαλδημοκρατικό πείραμα, η δεκαετία αυτή θα μείνει στην ιστορία για την κοινωνικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων και τον άκρατο δημοσιονομικό δανεισμό. Τώρα αρχίζει πλέον η ανοικοδόμηση σε συγκεκριμένες περιοχές, που ως τα τώρα κατοικούσαν οι μεγαλοαστοί, και ήταν αποκλεισμένες από τους υπόλοιπους. Βρισκόμαστε στην εποχή όπου κάποιοι «παρακεντέδες» νόμιζαν πως σκαρφάλωσαν κοινωνικά, πατώντας, σε κουφάρια: αξιών, οραμάτων και ιδεών και προχώρησαν στη θυσία του μέλλοντος τούτου του τόπου, ως άλλης «Ιφιγένειας», στο βωμό των συμφερόντων, του αμοραλισμού και της καλοπέρασης, μέσω του εύκολου τυχοδιωκτικού πλουτισμού.
Η επόμενη 10ετία του ’90 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορικά από τις πιο παρανοϊκές 10ετίες της νεώτερης ιστορίας, αφού υπήρξε ο συνδυασμός ύβρεως για το παρόν και παντελούς αδιαφορίας για το μέλλον, είναι η 10ετία των σκανδάλων, του χρηματιστηρίου, των Ιμίων, της συνειδησιακής μας πλήρους έκπτωσης και κατάντιας. Αλλά και ενός καινούργιου «φρούτου» του ιδιωτικού δανεισμού. Αφού οι πολίτες διαπίστωσαν πως η «ευνομούμενη» πολιτεία τους και οι «άρχοντές» της μπορούν να δανείζονται ασύστολα, δίχως να τα επιστέφουν «ποτέ;», από τα εβραϊκά χρηματοπιστωτικά «φιλανθρωπικά» ιδρύματα Ευρώπης και ΗΠΑ, που ονομάζονται τράπεζες, κατέληξαν στο αβασάνιστο συμπέρασμα πως μπορούν άφοβα να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Έτσι ξεκίνησε ο ανεξέλεγκτος ιδιωτικός δανεισμός για την άμεση και βουλιμική απόκτηση υλικών αγαθών που θα κατελάμβαναν τη θέση, του κενού νοήματος ζωής και αξιών στη ζωή τους. Δανεισμός λοιπόν για την απόκτηση ενός «καλού» και σύγχρονου αυτοκινήτου, στεγαστικό δάνειο για καινούργιο σπίτι, δάνειο για διακοπές, δάνειο για αγορές, δάνειο για «παίξιμο» στο χρηματιστήριο, πιστωτικές κάρτες για «εύκολο» και «ζεστό» χρήμα, για την εκπλήρωση κάθε στερημένης φαντασίωσης, ενός καταναλωτικού α-νοήμονα λαού.
Μπαίνοντας η 10ετία του 2000 ενώ οι δόσεις ήδη τρέχουν και κάποιοι όπως ήταν φυσικό αρχίζουν να στριμώχνονται, αρχίζει για άλλη μια φορά η μυθολογία, για να ξεχαστεί η ζοφερή πραγματικότητα, αρχικά έχουμε το millennium για την υποδοχή του καινούργιου 21ου αιώνα, μετά συνεχίζεται αποπροσανατολιστικά, το όπιο του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, με την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού EURO 2004 στην Πορτογαλία, με τα γνωστά παραληρήματα, και μερικούς μήνες μετά ακολουθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας του 2004, ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκα της ιστορίας μας. Ο λαός αλαλάζει και ζητωκραυγάζει στις αρένες και τα ολοκαίνουργια στάδια, ως άλλοι ρωμαίοι, όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία συρρικνώνονταν και βίωνε παντού την ήττα. Στη δεκαετία αυτή μετά τη μέση της, δεν μπορεί να κρυφτεί πια η σοβούσα κρίση, που φτάνει σαν τσουνάμι, σαν καταιγίδα «Κατρίνα» και τα σαρώνει όλα. Ήδη έχει καταρρεύσει ο μύθος του χρηματιστηρίου σαν «τραπουλόχαρτο», της εύρωστης οικονομικά Ελλάδας του ευρώ και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση με την αδυναμία πληρωμής δανείων από πολλά νοικοκυριά προς το τέλος της δεκαετίας. Παράλληλα πριν φτάσουμε στο 2010, υποδουλωνόμαστε στο ΔΝΤ και στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα, μετατρεπόμενοι από πολίτες σε δούλους φόρου υποτελείς.
Η νέα 10ετία στην οποία πορευόμαστε ξεκίνησε «εφιαλτικά» με 2.500 αυτοκτονίες που σήμερα έφτασαν ήδη τις 5.500, με μη εξυπηρετούμενα «κόκκινα» δάνεια, και με πλειστηριασμούς, αυτοκινήτων, καταθέσεων, ακινήτων, πλέον βρισκόμαστε κυριολεκτικά στο παρά 1΄, της έναρξης των πλειστηριασμών Α΄ κατοικίας.
Η απόκτηση ιδιωτικής κατοικίας που ξεκίνησε αρχές του 1950 ως όραμα, μετά από 60 χρόνια φαντάζει ως εφιάλτης με την απώλειά της, με τους δικαστικούς επιμελητές, σε όλη την ελληνική επικράτεια, να περιμένουν το «σφύριγμα» της έναρξης, για να «εκτελέσουν» μέσω των δικαστικών αποφάσεων των διαδίκων τραπεζών, όνειρα, προσδοκίες, ασφάλεια, μνήμες, ανθρώπους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου