ΝΙΚΗ ΦΟΥΝΤΑ: Το πολιτικό σύστημα που αρέσκεται σε παραστάσεις ψηφοφοριών: Οι πραγματικές συζητήσεις που δεν γίνονται – Οι ευκαιρίες στους νέους που δεν δίνονται

Η ομιλία της Βουλευτού Αιτωλ/νίας της Δημοκρατικής Αριστεράς Νίκης Φούντα κατά τη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε η Κυβέρνηση:

«Φαίνεται πως είμαι ένας “κακός” Έλληνας σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Βορίδη γιατί δεν έχω ψηφίσει ποτέ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και ως κακός Έλληνας θα μιλήσω.

Αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης δεν μας αφορά. Αφορά την κυβερνητική πλειοψηφία – τους “καλούς”  αυτού του Τόπου δηλαδή. Και γιατί χρειαζόταν αλήθεια, τώρα αυτή η συζήτηση, αφού έρχεται η ψήφιση του προϋπολογισμού, που παραδοσιακά ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης στην εκάστοτε κυβέρνηση;

Η απάντηση βρίσκεται στο ότι η διαδικασία αυτή αφορά αντιθέτως τον κ. Βενιζέλο, που έπρεπε να «μαζέψει» τους βουλευτές του, αφού η πρόταση αποτελεί έναν βολικό τρόπο ώστε να μην δοθεί παράταση στις εσωκυβερνητικές αντιπαραθέσεις και δυσαρέσκειες. Ίσως δε να αποτελέσει μία από τις δυο-τρεις μόλις ευκαιρίες που είχαμε να δούμε τον πρωθυπουργό στη Βουλή, κάτι που γενικά δεν συνηθίζει,  γιατί εμφανώς και κατάφορα αδιαφορεί για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Περιμένουμε «με αγωνία» την εμφάνισή του αύριο.

Αυτό όμως που θα έπρεπε να αφορά όλους μας και που σίγουρα με αφορά προσωπικά είναι ένα άλλο ερώτημα: Ψήφο εμπιστοσύνης στα κόμματα και στον τρόπο που χειρίζονται την μοίρα του Τόπου και των Ελλήνων πότε θα ζητήσουμε να δοθεί; Πότε θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Πότε ο κόσμος εκεί έξω θα θελήσουμε να πάψει να μιλά για το ελλιπέστατο από άποψη ανθρώπινου δυναμικού, κάκιστο πολιτικό σύστημα; Πότε θα κλείσουμε στόματα; Πότε αυτό το μικροπολιτικό αλισβερίσι -θαρρείς κατάλοιπο Τουρκοκρατίας, με όρους τύπου μπαξίσι- θα σταματήσει; Πότε θα σοβαρευτούμε;

Μήπως όταν η κυβέρνηση θα πάψει να έρχεται προκλητικά να μας λέει πως είχαμε την διετία-θαύμα;

Πιστέψτε με και τον ένα χρόνο που συγκυβερνούσαμε, παρά τις τεράστιες προσπάθειες και την αδιαμφισβήτητα μεγάλη επιτυχία του να παραμείνουμε στην Ευρώπη (βασική και αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεσή για μας)  κανένα θαύμα δεν έγινε. Μόνο διαχείριση. Κακή διαχείριση κιόλας, με τον πέλεκυ να παραμονεύει. Και κάποιους από εμάς να λέμε πως καμία συγκυβέρνηση δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά η ουσία, το αποτέλεσμα. Κανένα θαύμα λοιπόν.

Δεν ξέρω πόσες φορές ανέφερε ο κ. Βορίδης στην ομιλία του την λέξη σταθεροποίηση –μήπως και το πιστέψει και ο ίδιος;

Και δεν ξέρω πότε θα σταματήσουν να ακούγονται στην αίθουσα ύβρεις για την κοινή λογική –ακούσαμε από την ίδια πλευρά με καμάρι πως επιτέλους έγιναν τα αυτονόητα, λες και δεν έχει κανείς συνεισφέρει στην κατάντια αυτού του Τόπου αναφορικά με τις παθογένειες. Λες και δεν έχει κυβερνήσει κανείς τους ποτέ… Από τους «καλούς» Έλληνες.

Πλέον τα “άσχημα”  αυτονόητα είναι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται και τα “καλά” αυτονόητα είναι μεταρρυθμίσεις που συνειδητά κάνει η συγκυβέρνηση για να αλλάξει τον κόσμο τούτο. Αυτόν που δημιούργησε…

Περί οράματος; Περί συνολικού προγράμματος με προτάσεις; Ουδέν…

Αυτό που τρομάζει επίσης είναι το ότι είμαστε ανίκανοι να εμπνεύσουμε τον κόσμο.

Εμείς δεν καταφέραμε να πείσουμε πως κάναμε το άλλο, το νέο, το διαφορετικό, την πραγματικά υπεύθυνη δύναμη της Αριστεράς, την ουσιαστική Ανανέωση.

Εσείς - και τα δύο κόμματα του νέου δικομματισμού - έχετε αναλωθεί σε έναν άκρατο διαγωνισμό τσιτάτων και δελτίων τύπου. Κοκορεύεστε για τα ποσοστά σας χωρίς να αναρωτιέστε: μήπως ο κόσμος ψηφίζει άραγε με όρους “λύσης ανάγκης”, από την μία του φόβου για την αλλαγή και από την άλλη του φόβου για το ίδιο το σήμερα; Μήπως οι ψήφοι αυτές είναι διαμαρτυρίας και φόβου και όχι αποδοχής;

Όταν η εκλογολογία κυριαρχεί στην ατζέντα δύο χρόνια τώρα, τρεις μήνες μόλις μετά τις προηγούμενες εκλογές,

όταν το θέμα είναι ποιος θα «ξεκατινιαστεί» περισσότερο στα κανάλια,

όταν η κοινοβουλευτική συμπεριφορά απαξιώνεται καθημερινά

όταν δεν περιμένει κανείς τίποτα -ή ελάχιστα από εμάς- τότε τι κάνουμε εδώ;

Μήπως αυτή θα ήταν η διάσταση της πολιτικής ζωής που θα έπρεπε να συζητάμε, πέρα από άκυρες ψήφους εμπιστοσύνης και προτάσεις μομφής;

Και πότε θα προβληματιστούμε για τις συζητήσεις που δεν έχουν γίνει, με όρους συναίνεσης και κοινών συνισταμένων, για τα σοβαρά προβλήματα αυτού του Τόπου;

·         Φορολογικό

·         Ασφαλιστικό

·         Παθογένειες και αναξιοκρατία στη δημόσια διοίκηση

·         Κοινωνική δικαιοσύνη

·         Παραγωγική ανασυγκρότηση

Που είναι αυτοί οι 5 βασικοί άξονες για την ανασυγκρότηση της χώρας; Τι περιμένουμε; Ποιος θα αναλάβει το βάρος αυτής της σοβαρής συζήτησης επιτέλους; Ποιος θα ασχοληθεί με την ουσία;

 Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΛΕΖΑΝΤΑ: ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ.

Αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζει το πολιτικό σήμερα δυστυχώς και έρχεται να διαψεύσει πανηγυρικά όλους εμάς τους αφελείς που θεωρούσαμε ότι σε έναν βαθμό η κρίση θα μπορούσε να γίνει ευκαιρία για ένα σοβαρό εκσυγχρονισμό και για μια πραγματική αναδιανομή υπέρ αδυνάμων.

Και αδύναμοι, όλοι σήμερα ξέρουμε − αλλά φροντίζουμε να το βάζουμε κάτω από το χαλάκι κατά τη λήψη αποφάσεων − είναι οι νέοι. Και σε αυτούς μόνο θα αναφερθώ στον λίγο χρόνο που μου απομένει, θεωρώντας πως αυτοί δεν εκπροσωπούνται επαρκώς εδώ μέσα. Που στέκουν ανήμποροι μπροστά στο χάος που βρήκαν. Μπροστά σε αυτό που παραδώσατε. Μπροστά σε αυτό που συνεχίζουμε να τους παραδίδουμε.

Γιατί

Είναι απελπιστικό το να μην διευκολύνουμε με κάθε τρόπο τους Νέους Αγρότες και την παραγωγή.

Είναι απελπιστικό το ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν νέοι άνθρωποι, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, μεταφραστές, στη πιο καθοριστική στιγμή της ζωής τους επαγγελματικά και βρίσκονται μπροστά στον εφιάλτη που λέγεται μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών. Αδυνατώ να συλλάβω όμως, το να μιλάμε για θαύματα, όταν οι νέοι επαγγελματίες με μηδενικό εισόδημα, ή εισόδημα 300-400 ευρώ το μήνα και αν, να υποχρεώνονται να πληρώνουν δυσανάλογες ασφαλιστικές εισφορές και να προπληρώνουν τεράστιους φόρους. Να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ για ψιλή κυριότητα έχοντας μηδενικό εισόδημα!

Με κάθε κίνησή της η κυβέρνηση λέει ουσιαστικά στους νέους “μην τολμήσετε να κάνετε έναρξη επαγγέλματος” ή δουλέψτε όπου μπορείτε μαύρα. Για την ακρίβεια τους λέμε πηγαίνετε σε μια άλλη χώρα. Οι περισσότεροι φίλοι μου πια είναι ξενιτεμένοι. Όχι από επιλογή. Και μετά βγάζουμε λογύδρια στις ημερίδες για το brain drain…

Είδα πχ. και τον κ. Λοβέρδο, ως Υπουργό Παιδείας, αφού δεν βγήκε το εμπόριο ελπίδας με τις μεταγραφές των φοιτητών, να διευκρινίζει ότι προφανώς τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ θα μπορούν να αναθέτουν μαθήματα και σε ομότιμους καθηγητές ή ότι οι Πρυτάνεις θα μπορούν να διδάσκουν στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Μην προσληφθεί κανένας νέος επιστήμονας πουθενά. Αλίμονο. Μόνο οι δικοί μας, της φουρνιάς μας, του είδους μας, της ηλικίας μας. Έτσι δουλεύει το πράγμα. Παντού.

Γιατί αν δούλευε αλλιώς θα υπήρχε μια προοπτική που θα έλεγε ότι δίνουμε όλο μας το βάρος σε μια οικονομία ποιοτικών υπηρεσιών και καινοτομίας. Σε μια οικονομία του μέλλοντος. Όπου το ποιοτικό μπορεί να είναι συγκριτικό πλεονέκτημα. Όπου εκεί μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι νέοι με το τεράστιο μορφωτικό κεφάλαιο που διαθέτουν.

Και αυτό δεν σημαίνει

ü  ούτε τη βολική διοχέτευση της δημόσιας συζήτησης σταθερά στον δημόσιο και όχι στον ιδιωτικό τομέα,

ü  ούτε το all inclusive τουριστικό πρότυπο,

ü  ούτε το πώς θα βρούμε μερικούς επιπλέον τρόπους να παραχωρήσουμε δικαιώματα στις ιερές μονές,

ü  ούτε το πώς θα δώσουμε δωράκια σε κανάλια και εφοπλιστές,

ü  ούτε το πώς θα προκηρύξουμε διαγωνισμούς χωρίς στοιχειώδη σεβασμό στο  νομικό πλαίσιο που θα γκρεμιστούν παταγωδώς στο ΣτΕ (βλέπε εκτροπή Αχελώου επί δεκαετίες ),

ü  ούτε το πώς θα κάνουμε έργα χωρίς μελέτες κόστους-οφέλους

ü  και ούτε φυσικά το πώς  χωρίς κανένα συνολικό σχεδιασμό, να χτίζουμε το σύμπαν!

Μπορείτε όσο θέλετε να μιλάτε για κατάργηση αγκυλώσεων, για ομάδες και συμφέροντα που δεν αφήνουν τις μεταρρυθμίσεις να προχωρήσουν. Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις κολλάνε στο ίδια τα υπουργικά γραφεία που διαθέτουν μια απολύτως γερασμένη λογική.

Η ομιλία σήμερα προέκυψε από κάτι πολύ συγκεκριμένο και πρόσφατο:

 Στην χτεσινή Σύνοδο Κορυφής, η συζήτηση επικεντρώθηκε στην καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Η  Ιταλία, με συμπαραστάτη την Γαλλία, ζήτησε 14 δις. Ο Μάρτιν Σουλτς - τα πλέον επίσημα χείλη - είπε τότε πως από τα 6 δις που έχουν ήδη διατεθεί μόλις το 1% έχει απορροφηθεί από τις χώρες της κρίσης. Και από την Ελλάδα δηλαδή… 1%. Δεν ενδιαφέρθηκε η Ελλάδα για τα 6 αυτά δις. Για το θέμα σας έκανα επίκαιρη ερώτηση. Σας έστειλα δύο ερωτήσεις. Μίλησα με τον κ. Κεγκέρογλου αυτοπροσώπως. Αλλά δεν ενδιαφερθήκαμε για τα 6 δις – ποιος τους δίνει σημασία; Τα τηλεπαράθυρα να είναι καλά… Και η κυβέρνηση θαύμα…

Καταψηφίζω λοιπόν την Κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί είναι κακή, αλλά επειδή, την χρονιά των πλεονασμάτων – όπως διατείνεται – είναι λιγότερο πολιτική και περισσότερο παραπολιτική από ποτέ. Και αυτό δεν τιμά κανέναν μας.

Η μόνη λύση είναι συναίνεση και προτάσεις για λύσεις, από όλους και μακριά από μικροπολιτικά “τσανάκια”.

Γιατί η μακροοικονομική κρίση μπορεί να απομακρύνεται, αλλά η κρίση αξιών, η πολιτική κρίση βαθαίνει.

Όπως και οι κρίσεις περί πολιτικής αξιοπρέπειας.

Και σε αυτό, όσον αφορά στις ευθύνες, είναι το μόνο στο οποίο καταφέραμε να έχουμε κυβέρνηση οικουμενική.

Στον ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την ομιλία της κ. Φούντα:

https://www.youtube.com/watch?v=Wqk3lT1v8I4#t=18