Του Δημήτρη Τριαντακωνσταντή
Πάνε δυο βδομάδες τώρα και η δασκάλα μου δεν λέει να φανεί. Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είπε ο γιατρός. Και; Τι σημαίνει αυτό; Εγώ ξέρω πολλούς συμμαθητές μου που έρχονται με γύψο στο σχολείο για να μη χάσουν το μάθημα. Η δασκάλα μου δεν το έβαλε στο γύψο...
Άρα δεν είναι κάτι σοβαρό. Μήπως δεν μας αγαπάει; Μήπως βρήκε κάνα γιατρό και τις έγραψε περισσότερες μέρες άδεια και μας ξέχασε; Γιατί όμως; Εμείς είμαστε καλά παιδιά.
Να, εγώ διάβασα με το θείο μου εχτές μέσω Skype την ιστορία και την έμαθα νεράκι. Η δασκάλα μου ξέρει ότι μου αρέσει η ιστορία και πάντα με ρωτάει. Σήμερα όμως μας έκανε μάθημα ο διευθυντής και δεν με ρώτησε. Τσάμπα πήγε το διάβασμα! Το κακό είναι όμως που κάθε μέρα έρχεται κι άλλος δάσκαλος στην τάξη. Όποιος περισσεύει... Δεν θέλω άλλους δασκάλους, δεν μπορώ να τους συνηθίσω. Εγώ την δασκάλα μου αγαπάω. Οι άλλοι δεν μας φέρονται καλά, δεν μας ξέρουν, περαστικοί είμαστε από την ζωή τους.
Θέλουμε την δασκάλα μας. Ας έρθει κι εμείς δεν θα την κουράζουμε. Δεν θα κάνουμε φασαρία. Κι αφού την πονά το χέρι της ας μη γράφει στον πίνακα. Και μόνο που είναι στην τάξη, ότι μας λέει γράφονται καλύτερα στην καρδιά μας, γιατί εκεί η παρουσία της χαράζεται πιο έντονα...
Ο λόγος που γράφτηκε το παρών κείμενο είναι να τονίσει την αγάπη του μαθητή προς τον δάσκαλο καθώς και του δασκάλου προς τα παιδιά. Θα ήταν πράγματι εκτός των προσδοκιών μου αν εκλαμβάνονταν ως μορφή κατηγορίας. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τον καυτηριασμό στο κείμενο αυτό κάποιων φαινομένων κοινωνικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα που η πραγματικότητά μας αδυνατεί να αποφύγει. Ωστόσο δεν θα ήταν δόκιμο να μην του αποδοθεί χαρακτηρισμός λογοτεχνικού από ότι καταγγελτικού ύφους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Τριαντακωνσταντής
(trdimitrios@gmail.com)